Το Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ, με τρεις και πλέον αιώνες ιστορικής διαδρομής, συνεχούς προσφοράς, υπήρξε «το Νοσοκομείο της Ελληνικής Ορθοδόξου Κοινότητας», που ονομάστηκε «ΧΑΡΙΣΕΙΟ» προς τιμήν του ευεργέτη του ΘΕΑΓΕΝΟΥΣ ΧΑΡΙΣΗ, ο οποίος το 1863 άφησε με διαθήκη το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην Ελληνική Κοινότητα για το Νοσοκομείο.
Σήμερα το Α.Ν.Θ. ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ καλύπτει ιατρικές ανάγκες των κατοίκων της Μακεδονίας, της Θράκης, της Θεσσαλίας και λοιπών περιοχών της χωράς, διαθέτοντας:
- Tο κυρίως κτίριο με 330 κλίνες και 75 κλίνες στον Ξενώνα του Νοσοκομείου στην Πυλαία.
- Tο Κέντρο Προληπτικού Ελέγχου «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ».
- Την Κινητή Μονάδα Πρόληψης.
- Το Θεαγένειο αναπτύσσεται συνεχώς ανανεώνοντας την υποδομή του όσον αφορά τον ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό του, έχοντας ως κύριο στόχο την καλύτερη εξυπηρέτησητων πολιτών.
- Διαθέτει επιστημονικό προσωπικό υψηλοτάτου επιπέδου δίνοντας έμφαση και στην εκπαίδευση των αυριανών ιατρών.
- Φιλοδοξεί να είναι ένα από τα Κορυφαία Ογκολογικά Νοσοκομεία στην παροχή υπηρεσιών υγείας.
- Κλινικές, τμήματα και εργαστήρια του νοσοκομείου παρέχουν εξειδικευμένες υπηρεσίες και λειτουργούν ως κέντρα αναφοράς.
- Ενεργή Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας στον 9ο όροφο του Νοσοκομείου, για την οποία σύμφωνα με τον υπ’ αριθμόν νόμο 4771/01.02.2021 έχει κυρωθεί η σύμβαση δωρεάς μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου, της 4ης ΥΠΕ Μακεδονίας&Θράκης, του ΑΝΘ Θεαγενείου, της Άννας Μαρίας Λουίζας Ι. Λάτση και της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας, για την μεταφορά της στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρίας στον Ξενώνα Πυλαία.
Το 1985 το ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ καθίσταται ΝΠΔΔ και εντάσσεται στο Ε.Σ.Υ.. Λίγο αργότερα οργανώνεται το Κέντρο Προληπτικής Ιατρικής και το 2001 εντάσσεται στο Α΄ ΠΕ.Σ.Υ.
Το 1975 λειτουργεί η Νοσηλευτική πτέρυγα.
Το 1957 μετατράπηκε σε πρότυπο Ειδικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο και το 1963 εγκαινιάστηκε το πρώτο κτήριο με Γενικό Διευθυντή τον καθηγητή Αλέξανδρο Συμεωνίδη.
Το 1945 το Θεαγένειο φιλοξενεί την Πανεπιστημιακή Παιδιατρική Κλινική-μέχρι το 1955 που αυτή μεταφέρεται στο ΑΧΕΠΑ.
Το 1940-1941 το Θεαγένειο μετατρέπεται πάλι σε Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Κατά το 1923–1925 το Θεαγένειο παραχωρεί τις εγκαταστάσεις του σε Φιλανθρωπικό Όμιλο Αμερικανίδων Κυριών του Ερυθρού Σταυρού, για τη δημιουργία του Μαιευτηρίου και Παιδιατρικής Κλινικής στους πρόσφυγες.
Το 1912 με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το Θεαγένειο μετατρέπεται σε στρατιωτικό νοσοκομείο. (1912-1914)
Το 1909 με κληροδοτήματα του Δημητρίου Ιωαννίδη οικοδομείται και εξοπλίζεται η Χειρουργική Πτέρυγα.
Το 1895 ολοκληρώνεται το νέο Νοσοκομείο, που χτίστηκε με σχέδια του Ερνέστου Τσίλερ στη θέση που βρίσκεται το σημερινό Θεαγένειο.
Το κτήριο καταστράφηκε ολοσχερώς το 1890 στη μεγάλη πυρκαγιά και άρχισε να κτίζεται το 1891-92 εκ νέου με τις αποζημιώσεις ασφαλιστικών εταιριών και τη συνδρομή μεγάλων ευεργετών(όπως ο Ανδρέας Συγγρός).
Το Νοσοκομείο χτίζεται στον ίδιο χώρο στην περιοχή της Μητρόπολης και αρχίζει να λειτουργεί το 1866. Αρχικά ονομαζόταν Χαρίσειον και αργότερα μετονομάστηκε σε Θεαγένειον (όταν ο Δημήτριος, ο αδελφός του Θεαγένη Χαρίση ίδρυσε το γηροκομείο που ονομάστηκε Χαρίσειον).
Πολλοί ευεργέτες Θεσσαλονικείς ενισχύουν με δωρεές και κληροδοτήματα το Νοσοκομείο
Το 1863 ο Θεαγένης Χαρίσης αφήνει με διαθήκη την περιουσία του στην Ελληνική Κοινότητα για τη δημιουργία ενός σύγχρονου Νοσοκομείου.
Το 1840 ο Άγγλος πρόξενος αναφέρεται στο Ελληνικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και περιγράφει την κακή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει παρά τις προσπάθειες της ελληνικής Κοινότητας.
Το 1823 η Ελληνική Κοινότητα σε δεινή θέση μετά την Ελληνική Επανάσταση αναγκάζεται να πουλήσει το νέο κτήριο του Νοσοκομείου για να μπορέσει να συντηρήσει το παλαιότερο Νοσοκομείο της, το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί.
Το 1781 ο Βενετός πρόξενος περιγράφει επιδημία πανούκλας στη Θεσσαλονίκη και αναφέρεται στο δεύτερο κυρίως Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας στο «πανουκλόσπιτο».
Το 1754 η Ελληνική Κοινότητα ζητά και δέχεται βοήθεια από τη Γαλλία δια του προξένου της, για επιδιορθώσεις και επέκταση του Νοσοκομείου.
Στα μέσα του 17ου αιώνα, από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή, υπάρχει η πρώτη αναφορά για την ύπαρξη Νοσοκομείου της Ελληνικής κοινότητας στη Θεσσαλονίκη.